سکونتگاه های غیررسمی

سکونتگاه های غیررسمی

توسعه شهری بهطور عام در کشور و بهطور خاص در تهران بر اثر بازتاب فضایی اسکان غیر رسمی ناپایدار شده است این امر را نه می‌توان به امید خود رها نمود و نه با برخوردی مقطعی، گزینشی و پراکنده کاری پاسخگوی آن بود.
پیدایش اسکان غیر رسمی گویای وجود موانع ساختاری و ناکارآمدی سیاست‏‌‌های کنونی در تامین مسکن و خدمات رسانی لازم مرتبط با آن برای اقشار کم درآمد شهری در سطح کلان است.
همچنین در سطح خرد نیز ضعف مدیریت شهری، وجود منابع نامشروع گروه‏‌‌های ذی نفع و ذی نفوذ محلی و برخوردهای غیرقانونمند در پذیرش یا رد این سکونتگاه ها، مساله را تشدید نموده است و در راستای حل مسایل این گونه سکونتگاه‏‌ها برنامه ریزی دقیق و صحیحی به منظور ساماندهی و توانمندسازی آنها ضرری است.
از اوایل قرن بیستم که پیدایش سکونتگاه‌های غیر رسمی مورد توجه جدی قرار گرفت رویکردهای مختلفی برای درمان بخشی اسکان غیر رسمی در دستور کار قرار گرفت.
یکی از این رویکردهای حل اساسی این چالش شهری توسط حکمروایی خوب شهری است.
حکمروایی خوب شهری تضمین می‌کند که اولویت‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و کالبدی مبتنی بر اجماع وسیعی در جامعه باشد و صدای فقیرترین و آسیب پذیرترین طبقات که بوجود آورنده سکونتگاه‌های غیر رسمی هستند؛ درباره تخصیص منابع توسعه شنیده شود.
از این رو در مقاله حاضر سعی بر این است مولفه‌های تاثیرگذار سکونتگاه‌های غیر رسمی به عنوان یک چالش اساسی در حوزه شهری و نقش آفرینی نامطلوب آن بر حکمروایی خوب شهری مورد بررسی قرار گیرد.
امروزه پدیده سکونتگاه‏‌‌های غیر رسمی و بطور کلی بافت‏‌‌های نابسامان شهری در کشورهای جهان اعم از توسعه یافته و در حال توسعه، تبدیل به یک مسیله مهم مدیریت شهری شده است.
مشکل عمده سکونتگاه‏‌‌های فرودست و فقیرنشین، کمبود امنیت است.
امن سازی فضاهای شهری یکی ازضرورت‌های اساسی هر شهر مطرح می‌شود.
به همین دلیل، بسیاری از تلاش‌ها به دنبال کاهش وقوع جرم ازطریق طراحی محیطی می‌باشند.
با توجه به مشکل ذاتی که سکونتگاه‌های غیر رسمی در زمینه امنیت فضاهای شهری با آن مواجه اند، شناسایی اصول و معیارهای طراحی شهری و طراحی محیطی در طراحی فضاهای سکونتی امن، به منظور ارتقا امنیت، اصلی‌ترین هدف این پژوهش قرار گرفته است.

منبع :  سکونتگاه های غیررسمی

آموزش الکترونیکی

آموزش الکترونیکی

ازجمله اینکه فراگیران‌ باید جست‌وجوگران‌ اطلاعات‌ باشند و بتوانند درخصوص ارزش‌ اطلاعات‌ وسیعی‌ که‌ در شبکه‌ی‌ جهانی‌ اینترنت‌ برای‌ استفاده‌ی‌ آنان‌ موجود است‌ به‌ داوری‌ و ارزشیابی ‌بپردازند.
بنابراین‌ آموزش الکترونیکی مستلزم داشتن برنامه‌ها، سیاست‌ها، استراتژی‌ها، اهداف‌، روش‌ها و کلا الگوهای جدید در شرایط کنونی جهانی‌شدن است.
این پژوهش، با توجه به اهمیت موضوع، در صدد بررسی وضعیت آموزش‌های الکترونیکی در کشور است.
این تحول، جنبه‌های مختلف آموزش در سراسر جهان را با فرصت‌ها و چالش‌های جدید مواجه نموده است.
روش‌های آموزش الکترونیکی، مورد بررسی قرار گیرند.
به‏نظر می‌رسد استفاده از این امکانات برای آموزش، به تحقق برخی از آرمان‌هایی که به عنوان ملاک‌های کیفیت آموزش از آن نام برده می‌شود، ازجمله: فراگیرمحوری، یادگیری مادام‌العمر، یادگیری فعال، تعامل در یادگیری و چند رسانه‌ای بودن، کمک کند.
هرچند برخی از موسسات آموزشی، در سال‌های اخیر، نسبت به ارایه کامل دوره‌های آموزشی به صورت الکترونیک اقدام نموده‌اند، اما هنوز شواهد زیادی در مورد نتایج ارزشیابی این برنامه‌ها منتشر نشده است.
توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات، به‌خصوص اینترنت، الگوی جدیدی را در فرایند آموزش و یادگیری ایجاد کرده است.
آموزش الکترونیکی، نظام آموزشی نوینی است که در آن، تمامی فرایند آموزش و یادگیری به‌وسیله فناوری اطلاعات و ارتباطات صورت می‌گیرد.
انعطاف‌پذیری فوق‌العاده، دانشجومحوری، و وابسته نبودن به محدودیت‌های مکانی و زمانی از ویژگی‌های اساسی آموزش الکترونیکی است.
برای راه‌اندازی دوره‌های موفقیت‌آمیز آموزش الکترونیکی و در نهایت تحقق ایده دانشگاه مجازی نیاز به تهیه و برقراری زیرساخت‌های انسانی، فناورانه، پداگوژیکی، اداری، اجتماعی، فرهنگی، مدیریتی، و اقتصادی امری بدیهی است.
موانع فرهنگی، اقتصادی، حقوقی و قانونی، تربیتی، راهبردی، فنی، باورهای نادرست، محتوا، عدم تخصیص بودجه کافی، عدم دسترسی اغلب مردم به اینترنت، و عدم کسب مهارت‌های سواد اطلاعاتی و الکترونیکی از چالش‌ها و موانع اساسی توسعه آموزش الکترونیکی در ایران است.
هدف این مقاله تعریف و اصطلاح‌شناسی آموزش الکترونیکی، تاریخچه فناوری آموزش الکترونیکی، تشریح ویژگی‌ها، زیرساخت‌های لازم، و موانع آموزش الکترونیکی با تاکید بر وضعیت آموزش الکترونیکی در ایران است.

منبع : آموزش الکترونیکی

توانمند سازی

توانمند سازی

توانمندسازی کارکنان یکی از تکنیک‏‌‌های موثر برای افزایش بهره وری کارکنان و استفاده بهینه از ظرفیت و توانایی‏‌‌های فردی وگروهی آنها در راستای اهداف سازمانی است.
به عبارت دیگر توانمندسازی یک راهبرد توسعه و شکوفایی سازمانی است .
در این مقاله با یک رویکرد کابردی به مفهوم توانمندسازی کارکنان، به توضیح و تبیین ابعاد این مفهوم، تعاریف، ویژگی هایسازمانی کارکنان توانمند، عوامل موثر بر توانمندسازی، دستاوردها و موانع موجود در سازمان‏‌ها به آن پرداخته شده است.
و سعی براین بوده است که با پرهیز از بحث‏‌‌های پراکنده و حاشیه‌ای برای سازمانی که مدیریت آن درصدد بهبود توانایی‏‌‌های کارکنان خویشاست.
چارچوب‏‌ها و روش‏‌‌های دستیابی به این هدف تبیین شود.
لازمه رقابت واقعی سازمانها و بقا جهت ادامه حیات، عملیاتی کردن اهداف و اجرای استراتژی‌های مناسب است.
این اهداف درصورتی تحقق می‌یابد که نیروی انسانی توانمند گردد.
لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی وشناسایی عوامل موثربر توانمندسازی منابع انسانی به منظور بهبود محیط سازمانی، تشکیلات و روشها می‌باشد.

منبع :  توانمند سازی