مطالعات قابلیت سنجی و ارزیابی اقتصادی پارک ناژوان
اراضی ناژوان در غرب شهر اصفهان، در واقع بخشی از پادگانه‌های آبرفتی رودخانه زاینده‌رود می‌باشند که در انتهای بخش غربی دشت اصفهان و محل تلاقی دره نجف آباد خمینی شهر به دشت اصفهان قرار دارند. دشت اصفهان چاله فروافتاده‌ای است که از نظر زمین ساختی ـ رسوبی آستان گذر زون ساختمانی سنندج ـ سیرجان به ایران مرکزی است. این دشت پس از طی تحولات تکتونیکی و زمین‌شناسی در دوران چهارم زمین شناسی از آبرفت های نواحی اطراف و رسوب های حمل شده به وسیله رودخانه زاینده‌رود پر شده، شهر اصفهان نیز بر روی همین آبرفت ها بنیان گرفته و شرایط مناسب دشت، وجود رودخانه زاینده‌رود و خاک‌های حاصلخیز پیرامون آن، همگی شرایط مناسبی بوده تا این منطقه را به یکی از کانون های قدیمی تمدن مبدل سازد. به دلیل وجود خاک‌های حاصلخیز در حواشی رودخانه، در پیرامون بلافصل رودخانه، بیشه‌زارها، باغ ها و زمین های زراعی وسیعی به وجود آمده که اراضی ناژوان نیز در حقیقت بخشی از آن را به خود اختصاص می دهند. جنس این اراضی، آبرفت های رودخانه ای است.
ارتفاعات اطراف اراضی ناژوان را کوه‌هایی متعلق به دوران دوم زمین شناسی تشکیل می دهند. کوه دنبه، کوه آتشگاه، کوه صفه، شاهکوه و کوه محمد آباد از جمله این کوهها هستند که اغلب متشکل از آهک، کنگلومرا و شیل می باشند. کوه دنبه در غرب و جنوب غرب اراضی ناژوان ناهمواری نه چندان مرتفعی است که تقریباً جهت شمال غربی ـ جنوب شرقی دارد. قدیمی ترین رسوب‌های این کوه به دوره تریاس از دوران دوم متعلق بوده و در بخش جنوب شرقی کوه شامل شیل آمونیت دار با میان لایه های کنگلومرا، ماسه سنگ و سنگ آهن رادیولاریتی است. بخش های جنوب، جنوب‌غربی، مرکز و شمال غربی کوه نیز از سنگ آهک، کنگلومرای قرمز و ماسه سنگ با میان لایه ای از دولومیت ماسه‌ای زرد رنگ تشکیل شده کوه دنبه ناهمواری با شیب تند و برونزدهای صخره ای و سنگی است. کوه آتشگاه در سوی شمالی رودخانه و بخش غربی اراضی ناژوان نیز از سنگ های آهکی و ماسه سنگی تشکیل شده است.
جهت دانلود متن کامل مقاله مطالعات قابلیت سنجی و ارزیابی اقتصادی پارک ناژوان کلیک نمایید